Η ψυχολογική κατάσταση των περισσότερων ανθρώπων γύρω μας, μικρών και μεγάλων έχει κλονιστεί . Σχεδόν κανείς μας δεν μπορεί πια να πει πως είναι μια χαρά. Οι ανέμελες ώρες στο σπίτι, η ενασχόληση με το μαγείρεμα, το κουβεντολόι με τους φίλους από τον υπολογιστή, το κινητό και το τάμπλετ, δεν είναι πια ευχάριστα.
Θα βγούμε, βγαίνουμε, βγήκαμε! Και τώρα τι; Θα μπορούμε ν’ αγκαλιαστούμε, να φιληθούμε, να καθήσουμε κοντά και να τα πούμε;
Υπάρχουν φωνές που υποστηρίζουν πως δεν θα είμαστε ποτέ όπως παλιά, άλλες που είναι πιο αισιόδοξες και λένε πως θα χρειαστούμε χρόνο, άλλες σούπερ αισιόδοξες λένε πως θα είμαστε μια χαρά! Κανείς δεν ξέρει και μάλλον θα είναι διαφορετικό για τον καθένα από μας.
Έχουμε στερηθεί για πολύ καιρό πολλά και βασικά πράγματα που εγγυώνται την σωματική μας και την ψυχική μας υγεία. Από το οξυγόνο που δεν μπορούμε να προσφέρουμε στα πνευμόνια μας και τον εγκέφαλό μας λόγω της χρήσης της μάσκας και λόγω των απαγορεύσεων της κυκλοφορίας, μέχρι τη σωματική άσκηση που γίνεται όχι όπως πρέπει, και από την έλλειψη της αγκαλιάς μέχρι το να μαζευτούμε να πιούμε και να τραγουδήσουμε! Όλα μας λείπουν και μας λείπουν πάρα πολύ!
Τι πρέπει να προσέξουμε τώρα που θα έχουμε μια πιο κανονική καθημερινότητα
Δεν είμαστε όλοι το ίδιο πρόθυμοι να συναντηθούμε. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι πολύ φοβισμένοι, κάποιοι έχουν αποκτήσει φοβίες, κάποιοι έχουν πάθει κατάθλιψη, κάποιοι έχουν χάσει το νόημα του να βρίσκεσαι με άλλους.
Δεν είμαστε όλοι το ίδιο ψύχραιμοι, ήρεμοι, υπομονετικοί. Κάποιοι είναι έτοιμοι για καβγά, κάποιοι δεν κρατιούνται άλλο και δεν θα μπαίνουν σπίτι τους, κάποιοι θα φύγουν για το εξοχικό τους και μη τους είδατε, κάποιοι θα το ρίξουν στα ψώνια και δεν θα τους μένει φράγκο, κάποιοι θα αψηφούν τα μέτρα προστασίας και θα είναι δημόσιος κίνδυνος, κτλ., κτλ.!
Οπότε δεν πρέπει να περιμένουμε από τους γύρω μας να αντιδράσουν όπως εμείς. Κάποιοι φίλοι μπορεί να μην είναι πρόθυμοι να μας δουν, να έρθουν στο σπίτι μας ή να μας δεχθούν στο δικό τους. Κάποιοι μπορεί να μην απαντούν και στο τηλέφωνο ακόμα! Κάποιοι άλλοι μπορεί να γίνουν εριστικοί, ή παρεξηγιάρηδες. Μερικοί μπορεί να επιμένουν να πάμε στο σπίτι τους για φαγητό ενώ εμείς διστάζουμε. Τα πράγματα μπορεί να μην είναι τόσο απλά στην επικοινωνία μεταξύ μας.
Μπορεί να ξεκινήσουν διαμάχες ακόμη και μεταξύ φίλων. Γιατί εσύ δεν έκανες το εμβόλιο, όχι γιατί εσύ το έκανες, και ποιος θα μου πει εμένα τι να κάνω, όλοι πρέπει να το κάνουμε, κτλ.
Προσοχή στο εσωτερικό μας παιδί!
Το κομμάτι του εαυτού μας που καταπιέστηκε περισσότερο αυτόν τον καιρό του εγκλεισμού είναι το εσωτερικό μας παιδί. Είναι το κομμάτι της προσωπικότητάς μας που χρειάζεται ασφάλεια, φως, παιχνίδι, δράση, ανεμελιά και φροντίδα. Καταλαβαίνουμε λοιπόν αμέσως τι έχει πάθει αυτό το εσωτερικό παιδί!
Πώς μας επηρεάζει το εσωτερικό μας παιδί;
Όταν το ΕΠ είναι καλά, τότε έχουμε κέφι για δράση, για δημιουργικότητα, για επαφή με τους άλλους, για φλερτ, για σεξ, για διασκέδαση. Είμαστε πιο πρόθυμοι να τολμήσουμε, να εξερευνήσουμε δυνατότητες, να πειραματιστούμε και να ανακαλύψουμε νέους δρόμους είτε προσωπικούς, είτε επαγγελματικούς. Με άλλα λόγια όταν το ΕΠ είναι καλά, η ζωή έχει νόημα και έχουμε μεγαλύτερες αντοχές για να αγωνιστούμε.
Όταν το ΕΠ έχει τραυματιστεί, όπως τώρα με την πανδημία, είμαστε βαρείς, ευερέθιστοι, φοβισμένοι ή φοβικοί, απαισιόδοξοι, δυσκολευόμαστε να βρούμε νόημα στα πράγματα, έχουμε προβλήματα με τον ύπνο και με το φαγητό.
Τώρα λοιπόν που η ζωή αρχίζει να μοιάζει με αυτήν που είχαμε, πρέπει να φροντίσουμε το εσωτερικό μας παιδί. Και όχι μόνο το δικό μας αλλά και των ανθρώπων γύρω μας. Τι θα κάναμε αν βγάζαμε ένα παιδί φοβισμένο μέσα από μια σκοτεινή σπηλιά; Θα του φερόμασταν ευγενικά, προσεκτικά, θα του μιλούσαμε ήρεμα, θα φροντίζαμε να νιώθει ζεστό και ασφαλές, θα είχαμε μαζί του υπομονή. Έτσι πρέπει να αντιμετωπίσουμε και τον εαυτό μας.
Χωρίς να ντρεπόμαστε για τους φόβους που έχουμε αναπτύξει. Δεν φταίμε εμείς.
Χωρίς να βιαζόμαστε να χάσουμε τα κιλά που πήραμε. Κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε.
Χωρίς να τα βάζουμε με τους γύρω μας με το παραμικρό. Νιώθουν κι αυτοί χαμένοι.
Χωρίς να αγωνιούμε για το μέλλον. Δεν μπορούμε να το προβλέψουμε.
Χωρίς να γκρινιάζουμε για το παρελθόν. Δεν μπορούμε να το αλλάξουμε.
Υποδεχόμαστε την κάθε μέρα σαν ένα δώρο. Είναι γεμάτη ευκαιρίες.
Φροντίζουμε τη σωματική μας υγιεινή καθημερινά. Το σώμα μας είναι το σπίτι μας.
Επιλέγουμε με καλή διάθεση τα ρούχα που θα φορέσουμε. Το ντύσιμο αποτελεί σημαντικό κομμάτι της εξωλεκτικής επικοινωνίας.
Δεν χάνουμε την ευκαιρία να αγκαλιάσουμε κάποιον με τον οποίο νιώθουμε ασφαλείς. Οι αγκαλίες είναι απαραίτητες για την επιβίωσή μας.
Βάζουμε στόχους τους οποίους πιστεύουμε ότι μπορούμε να πετύχουμε. Δεν στήνουμε στον εαυτό μας παγίδες.
Αν είμαστε γονείς
Δεν βιάζουμε τα παιδιά να συνέλθουν από τις επιπτώσεις του εγκλεισμού.
Δεν έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις και σεβόμαστε τον ρυθμό με τον οποίο επανέρχονται στην «κανονική ζωή».
Δεν τα συγκρίνουμε με άλλα παιδιά που θεωρούμε ότι τα καταφέρνουν καλύτερα.
Αγκαλιάζουμε τα παιδιά μας συχνά.
Τους λέμε πόσο πολύ τα αγαπάμε χωρίς να χρειάζεται να κάνουν κάτι.
Τους δείχνουμε πόσο πολύ τα καταλαβαίνουμε που κι αυτά έχουν ταλαιπωρηθεί.
Τα βοηθάμε να βάλουν στόχους τους οποίους μπορούν να φτάσουν για να ενισχύσουμε την αυτοεκτίμησή τους.
Για άλλη μια φορά καλούμαστε να αλλάξουμε την καθημερινότητά μας και να προσαρμοστούμε σε μια καινούργια κατάσταση στην οποία θα φερόμαστε φυσιολογικά χωρίς να ζούμε φυσιολογικά.
Με μέτρο, με υπομονή, με καλοσύνη στο εσωτερικό μας παιδί και στα παιδιά γύρω μας, θα τα καταφέρουμε.
Comments