Μια κινέζικη παροιμία λέει: Δώστε στα παιδιά σας ρίζες για να στέκονται γερά, και φτερά για να πετάξουν. Οξύμωρο και όμως πολύ κοντά στην πραγματικότητα. Όσο χρειάζονται τα παιδιά μας την αίσθηση της ασφάλειας μέσα από την καθοδήγηση και το συναισθηματικό πλαίσιο που αυτή τους δίνει, άλλο τόσο χρειάζονται και την «άδεια να πετάξουν μακριά» και να κηνυγήσουν το όνειρό τους χωρίς να φοβούνται.
Βρισκόμαστε σε μια πολύ δύσκολη εποχή. Για πρώτη φορά ο πλανήτης ολόκληρος κλονίζεται από μια απειλή στο εδώ και τώρα!
Είμαστε όλοι σε εγρήγορση και προσπαθούμε να προστατευτούμε χωρίς να μας γίνεται ξεκάθαρο αν υπάρχει πραγματική προστασία. Τι βιώνουν τα παιδιά μας μέσα σε όλο αυτό; Πώς επηρεάζεται ο τρόπος που σκέφτονται; Και κυρίως, πώς επηρεάζεται ο τρόπος που ονειρεύονται για το μέλλον;
Τα παιδιά περισσότερο από όλους μας, ζουν πολύ συχνά στον κόσμο της φαντασίας. Αυτή είναι μια φυσιολογική λειτουργία της παιδικής ζωής. Τα παιδιά καταφέρνουν να ξεπερνούν εμπόδια, να δοκιμάζουν τα ταλέντα τους, να κοινωνικοποιούνται, να ξεκουράζονται, ακόμη και να αναρρώνουν μέσα από τη φαντασία. Ο μηχανισμός της παιδικής φαντασίας είναι πηγαίος και αβίαστος και μπορούμε να πούμε πως αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της ανάπτυξης της προσωπικότητας. Εξαιτίας αυτής της λειτουργίας τα παιδιά μπορούν να ονειρεύονται και να κινητοποιούνται μέσα από τα όνειρά τους.
Πώς μπορούμε λοιπόν να βοηθήσουμε τα παιδιά να συνεχίσουν να ονειρεύονται για ένα καλύτερο μέλλον σε μια εποχή που πολλοί γονείς και εκπαιδευτικοί βρίσκονται μέσα στο φόβο;
Καταρχήν χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι το να παίρνουμε αγκαλιά το φόβο μας και απλά να τρέμουμε εξαιτίας αυτού, δεν μπορεί να μας προστατεύσει. Ούτε μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά μας να κατανοήσουν τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να προστατευτούν. Αν βρισκόμαστε σε κατάσταση πανικού και ο φόβος μας μάς ξεπερνά και δεν μπορούμε να τον διαχειριστούμε, τότε χρειάζεται να ζητήσουμε βοήθεια. Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται να σταθούμε δυνατοί για να μπορέσουν τα παιδιά μας να βασιστούν πάνω μας και να ζήσουν φυσιολογικά για όσο διάστημα η πανδημία μας απειλεί.
Πρέπει να επιτρέψουμε στα παιδιά να ονειρεύονται ένα όμορφο μέλλον.
Πρέπει να σταματήσουμε να κινδυνολογούμε μπροστά στα παιδιά.
Πρέπει να τους ξεκαθαρίσουμε πως οποιαδήποτε περιοριστικά μέτρα είναι προσωρινά και πως η ζωή θα συνεχιστεί με τραγούδια και χαρές μετά από την πανδημία.
Πρέπει να μην αμφισβητούμε τους ειδικούς μπροστά στα παιδιά.
Πρέπει να βρίσκουμε τρόπο να αφιερώνουμε χρόνο μαζί τους στο παιχνίδι γιατί το παιχνίδι για τα παιδιά είναι σαν το οξυγόνο.
Κυρίως όμως, πρέπει να συνδεθούμε με το εσωτερικό μας παιδί που είναι το κομμάτι της προσωπικότητάς μας που ονειρεύεται, ενθουσιάζεται, παίζει και δημιουργεί. Γι’ αυτό εμείς οι γονείς πρέπει:
Να βρίσκουμε χρόνο για να κάνουμε πράγματα που μας δίνουν χαρά
Να μην είμαστε κολλημένοι μπροστά σε μια τηλεόραση
Να τραγουδάμε
Να παίζουμε με τα παιδιά μας
Να βρίσκουμε ευκαιρίες κάνουμε τα απλά καθημερινά πράγματα σα να είναι ετοιμασίες για γιορτή
Αν έχουμε δυσκολία να ξεκολλήσουμε από την τηλεόραση, από το τάμπλετ, από τον υπολογιστή, ή από τον καναπέ, ας ξεκινήσουμε συστηματικά το βραδινό περπάτημα στη γειτονιά. Όταν το σώμα μας κινείται, τότε όλα τα αρνητικά συναισθήματα φεύγουν! Κινηθείτε και επιτρέψτε σε σας και στα παιδιά σας να ονειρευτείτε!
