Αλήθεια, πόσο εύκολα τα βγάζεις πέρα με έναν έφηβο που του επιβάλλεις να φοράει μάσκα παντού, να πλαίνει τα χέρια του συχνά, να μη βλέπει φίλους, να μη φιλάει την κοπέλα του, να μη συνοστίζεται στα πάρκα;
Πόσο εύκολο είναι να τα βγάλεις πέρα με μια έφηβη που πρέπει να κρύψει το πρόσωπό της ενώ θα ήθελε τόσο πολύ να φορέσει κρυφά το κραγιόν και να πάει στο φροντιστήριο, να ψιθυρίσει τα μυστικά της στο αυτί της κολλητής της, να στιμωχτεί στο ασανσέρ με το αγόρι που της αρέσει, ενώ εσύ της λες να φοράει μάσκα και να κρατάει αποστάσεις;
Είναι στη φύση του ανθρώπου στη διάρκεια των χρόνων της εφηβείας να επαναστατεί, να δοκιμάζει, να φλερτάρει, να αισθάνεται άτρωτος και να μη το βάζει κάτω. Οι περισσότεροι ενήλικες έχουμε να θυμόμαστε τις κοπάνες από το σχολείο, τις αποδράσεις για ένα φιλί στα κλεφτά, το στριμωξίδι στα πάρτι, τις κόντρες με τους γονείς και με τα πρέπει!
Οι έφηβοι σήμερα καλούνται να ξεχάσουν τη φύση τους, να μετατραπούν σε ρομπότ που με ακρίβεια θα τηρούν τους κανόνες για τη σωστή χρήση της μάσκας, θα βρίσκονται σε απόσταση, χωρίς να τους λείπει η ξεγνιασιά, χωρίς να τους λείπει η σωματική επαφή, χωρίς να τους λείπει η επίσκεψη στο σπίτι ενός φίλου, χωρίς να τους λείπει η εκδρομή, χωρίς να τους λείπει η ζωή!
Ας μπούμε λίγο στη θέση τους. Ας θυμηθούμε πώς ήταν για μας όταν για κάποιον λόγο δεν μπορούσαμε να βγούμε με τους φίλους μας, να πάμε στο σινεμά, να στριμωχτούμε σ’ ένα μπαράκι, να αλητέψουμε.
Ας πούμε στους εφήβους μας, σε καταλαβαίνω, είναι χάλια η κατάσταση, δεν έχεις άδικο που σου τη δίνει, έτσι θα ένιωθα κι εγώ παιδί μου!
Ας μοιραστούμε κάτι από τις δυσκολίες που βιώσαμε εμείς ως έφηβοι. Όχι για να τους την πούμε αλλά για να μοιραστούμε μια δικιά μας ανάμνηση που μπορεί να μαλακώσει την έντασή τους.
Ας τους αφηγηθούμε κάτι που ζήσαμε και μοιάζει με αυτό που εκείνοι περνούν τώρα.
Προπαντός ας μην τους δίνουμε αντιφατικά μηνύματα κατηγορώντας τις κυβερνήσεις από τη μια και ζητώντας τους να πειθαρχήσουν από την άλλη.
Ας μην έχουμε διαρκώς την τηλεόραση ανοιχτή, και ας μην ασχολούμαστε διαρκώς με τον αριθμό των κρουσμάτων, αλλά ας καθήσουμε παρέα τους να δούμε μαζί μια ταινία, να παίξουμε ένα παιχνίδι, να στοχαστούμε σα να είμαστε φίλοι και τα λέμε σ’ ένα καφέ.
Οι εφηβοί μας μας χρειάζονται κοντά τους τώρα περισσότερο από ποτέ.
Χρειάζονται το χαμόγελό μας.
Χρειάζονται να ακούν από μας ότι όλη αυτή η κρίση θα περάσει, αρκεί να είμαστε όλοι προσεκτικοί.
Χρειάζονται να ακούσουν από μας τη λέξη σ’ αγαπώ.
Χρειάζονται ένα ήρεμο σπίτι, χωρίς εντάσεις και αντιπαραθέσεις.
Χρειάζονται να πιστέψουν στον εαυτό τους και αυτό θα γίνει αν πιστέψουμε εμείς σ’ αυτούς.